Οινογραφίες
























Οινοποιείο Marques de Riscal στο Elciego της Ριόχα. Ένα απίστευτο αρχιτεκτόνημα του μεγάλου αρχιτέκτονα Frank Gehry, ένας ύμνος στο κρασί και στον άνθρωπο.
Φροντίδα, αγάπη, κανάκεμα στα νιόφυτα αμπέλια. Γιατί οι αμπελουργοί και οι οινολόγοι ξέρουν πολύ καλά και υπηρετούν την αρχή που λέει: τα μεγάλα κρασιά γίνονται στο αμπέλι.
Χαραυγή ζωής το μικρούτσικο κλήμα που ξεπετιέται από το κακοτράχαλο έδαφος, ξέροντας ότι αυτό θα δώσει αύριο στον καρπό του τη δύναμη, το χαρακτήρα, την ποιότητα για να φτάσει λαχταριστός στα ποτήρια των ανθρώπων.
Στο φόντο του ουρανού, το κρασί μετουσιώνεται σε εικαστική προσφορά του ανθρώπου στον άνθρωπο, δημιουργό και αποδέκτη μιας τέχνης που συμπυκνώνεται στο χυμό του σταφυλιού.
Η μαγική στιγμή που αρχίζουν όλα! Σπαρταριστό, γεμάτο χυμούς το πρώτο τσαμπί στο χέρι του τρυγητή. Λαχτάρα, προσμονή, ελπίδα και μια ευχή σε όλων τα χείλη: Καλά κρασιά!
«Θα φτάσω ως τον ουρανό! Θα αγγίξω τον ήλιο!», σκέφτηκε το νιούτσικο αμπελοβλάσταρο κι απλώθηκε όμορφο, ρωμαλέο με το θράσος της νιότης, στο γαλάζιο φόντο του καλοκαιρινού μεσημεριού.
Οι κλιματόβεργες μεγάλωσαν κι υψώθηκαν απειλητικά και δεόμενα στον συννεφιασμένο ουρανό. Τίποτα δεν θυμίζει τώρα τα πράσινα φύλλα και τους ζουμερούς καρπούς.
«Για να σε πιάνω καλύτερα», είπε ο άνθρωπος στο βαρέλι και το στόλισε με δύο ξύλινα στεφάνια τυλιγμένα με λυγαριά, που διώχνει μακριά τα περίεργα μυγάκια, τους «μπεκρήδες» που αγαπούν το κρασί.
Η «αίθουσα του θρόνου», η εντυπωσιακή κάβα στο οινοποιείο της ΣΕΜΕΛΗ στο Κούτσι της Νεμέας, εδώ που συνεχίζεται η παράδοση του φημισμένου Φλιάσιου οίνου, του κρασιού που αγαπούσαν οι Ατρείδες.
Αίθουσα γευστικών δοκιμών στη «Βίβλια Χώρα». Εκεί που η τέχνη συναντιέται με την τεχνολογία και την παράδοση, εκεί που η γεύση του κρασιού εκφράζει με ακρίβεια την φιλοσοφία των παραγωγών του.
Σκήνες από την ταινία «Τα Πουλιά» του Χίτσκοκ παίζονται καθημερινά στους αμπελώνες του Αμυνταίου.
Εικαστική παρέμβαση στα βαρέλια παλαίωσης στο οινοποιείο Κατώγι. Ένα οινοποιείο που, ανακαινισμένο εκ βάθρων, υλοποιεί την έννοια «επισκέψιμο οινοποιείο». Ένα έργο τέχνης!
Κτήμα Μοντοφώλι στην Κάρυστο της Εύβοιας. Ένας επισκέψιμος παράδεισος που ενώνει το χθες με το σήμερα και το αύριο σε ένα ποτήρι γλυκό, χρυσαφένιο κρασί.
Μοναχός Επιφάνιος ο Μυλοποταμινός. Αμπελουργός, οινοποιός, μάγειρας. Στη Μονή Μυλοποτάμου, δίπλα στη θάλασσα, ανάμεσα στα αμπέλια, βρήκε τον καλύτερο δρόμο να φτάσει να συνομιλεί με τον Θεό.
Αχ, αυτή η άνοιξη! Βουτάει τον χρωστήρα στα κόκκινα και βάφει τις παπαρούνες, τον βουτάει στα πράσινα και βάζει τα πρώτα φυλλαράκια στο αμπέλι. Βάζει και δύο ενετικούς πύργους από πάνω να προστατεύουν τον ιστορικό αμπελώνα στο Ληλάντιο.
Από το Α στο Α. Από το πρωτοποριακό Κτήμα στο Αμύνταιο μια εξαιρετική συλλογή όλων των μεγεθών φιαλών, από το στανταρ (750 ml), στο Μελχιόρ (18 λίτρα).
Ο λέων της Νεμέας. Θανάσης Παπαιωάννου, ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομα και τη ζωή του με τον νεμεάτικο αμπελώνα. «Το αγιωργήτικο είναι η πατρίδα μου», δηλώνει.
Λιτές, απλές, καθαρές γραμμές στο οινοποιείο Παυλίδη στη Δράμα, αντικατοπτρίζουν τη φιλοσοφία και τον χαρακτήρα των κρασιών που παράγονται εδώ. Ποιότητα και σαφήνεια.
Οι γευστικές δοκιμές είναι καθημερινότητα στο Κτήμα Σιγάλα, στους Σαντορινιούς Μπαξέδες. Και η ποιότητα των κρασιών τραβάει την ανηφόρα: καλύτερα και καλύτερα και καλύτερα.
Η κούλα, η βίγλα στο κτήμα στο Γιαννακοχώρι της Νάουσας. Εδώ που ο Γιάννης Μπουτάρης έφτιαξε τα πρώτα εμβληματικά κρασιά της Κυρ Γιάννης και ο Στέλλιος συνεχίζει να υφαίνει το γευστικό μύθο.
Γινιέτς: το πιο απόκρημνο αμπελοτόπι στις μετσοβίτικες πλαγιές. Εδώ που διάλεξε, μισόν αιώνα πριν, ο Ευάγγελος Αβέρωφ να φυτέψει τα πρώτα στην Ελλάδα Cabernet Sauvignon.
Τρείς φοίνικες βιγλάτορες οριοθετούν τον ελαιώνα και τον αμπελώνα στο μαγικό Κτήμα Μερκούρη στην Ηλεία. Εκεί που αποδεικνύεται περίτρανα, ότι μπορεί να υπάρχει συνέχεια όταν υπάρχει συνέπεια.
Στα άδυτα του Chateau Margaux! Στις απέραντες κάβες, τα κρασιά περιμένουν υπομονετικά στα βαρέλια και δημιουργούν ιστορίες με αρώματα παράξενα, πλούσια, μυστικά. Ιστορίες που θα διηγηθούν αργότερα στους ανθρώπους.
Όσο κι αν η τεχνολογία προχωράει, υπάρχουν πράγματα που δεν αλλάζουν. Ο άνθρωπος θα χαϊδεύει με τα χέρια του το ξύλο της δρυός και θα φτιάχνει μοσχοβολιστά βαρέλια που θα φιλοξενούν τον πλούτο του αμπελώνα.